Poniedziałek, 27 Października

List do Rzymian 8,12-17.

Jesteśmy, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała.
Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha zadawać będziecie śmierć popędom ciała – będziecie żyli.
Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi.
Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»
Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim cierpimy to po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.

Księga Psalmów 68(67),2.4.6-7ab.20-21.

Bóg wstaje i rozpraszają się Jego wrogowie,
pierzchają przed Jego obliczem ci, którzy Go nienawidzą.
A sprawiedliwi się cieszą i weselą przed Bogiem,
i  rozkoszują radością.

Ojcem dla sierot i dla wdów opiekunem
jest Bóg w swym świętym mieszkaniu.
Bóg dom gotuje dla opuszczonych,
jeńców prowadzi ku lepszemu życiu.

Pan przez wszystkie dni niech będzie błogosławiony,
Bóg, który nas dźwiga co dzień, Zbawienie nasze!
Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala,
Pan ratuje nas od śmierci.

Ewangelia wg św. Łukasza 13,10-17.

Jezus nauczał w szabat w jednej z synagog.
A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować.
Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy».
Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga.
Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus uzdrowił w szabat, rzekł do ludu: «Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!»
Pan mu odpowiedział: «Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić?
A owej córki Abrahama, którą Szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, czy nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?»
Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.

Homilia przypisana Euzebiuszowi z Aleksandrii

Rzecz jasna, tydzień liczy siedem dni: Bóg dał nam sześć, aby pracować i dał nam jeden, aby się modlić, wypoczywać i uwalniać od grzechów. Wyjaśnię ci powody, dla których została nam przekazana tradycja zachowania niedzieli i powstrzymania się od pracy. Kiedy Pan przekazał sakrament uczniom, „wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje za was wydane na odpuszczenie grzechów». Następnie wziął kielich, dał im, mówiąc: «Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Czyńcie to na moją pamiątkę»”. (Mt 26,26nn; 1Kor 11,24).
Święty dzień niedzieli jest zatem tym, kiedy wspominamy Pana. To dlatego nazywa się go „dniem Pańskim”. I jest jak pan pozostałych dni. Przed Męką Pańską bowiem nie był nazywany „dniem Pańskim”, ale „pierwszym dniem”. Tego dnia Pan ustanowił fundamenty zmartwychwstania, to oznacza, że przedsięwziął stworzenie, tego dnia dał światu pierwociny zmartwychwstania, tego dnia, jak już powiedzieliśmy, nakazał celebrację świętych tajemnic. Ten dzień zatem był dla nas początkiem wszelkiej łaski, początkiem stworzenia świata, początkiem zmartwychwstania, początkiem tygodnia. Ten dzień zawiera w sobie trzy początki, zapowiada pierwszeństwo świętej Trójcy.