Środa, 2 Lipca

Księga Rodzaju 21,5.8-20.

Abraham miał sto lat, gdy mu się urodził syn jego, Izaak.
Dziecko podrosło i zostało odłączone od piersi. Abraham wyprawił wielką ucztę w tym dniu, w którym Izaak został odłączony od piersi.
Sara widząc, że syn Egipcjanki Hagar, którego ta urodziła Abrahamowi, naśmiewa się z Izaaka,
rzekła do Abrahama: «Wypędź tę niewolnicę wraz z jej synem, bo syn tej niewolnicy nie będzie współdziedzicem z synem moim, Izaakiem».
To powiedzenie Abraham uznał za bardzo złe – ze względu na swego syna.
A wtedy Bóg rzekł do Abrahama: «Niechaj ci się nie wydaje złe to, co Sara powiedziała o tym chłopcu i o twojej niewolnicy. Posłuchaj jej, gdyż tylko od Izaaka będzie nazwane twoje potomstwo.
Z syna zaś tej niewolnicy uczynię również wielki naród, bo jest on twoim potomkiem».
Nazajutrz rano wziął Abraham chleb oraz bukłak z wodą i dał Hagar, wkładając jej na barki, i oddalił ją wraz z dzieckiem. Ona zaś poszła i błąkała się po pustyni Beer-Szeby.
A gdy zabrakło wody w bukłaku, ułożyła dziecko pod jednym z krzewów,
po czym odeszła i usiadła opodal tak daleko, jak łuk doniesie, mówiąc: «Nie będę patrzała na śmierć dziecka». I tak siedząc opodal, zaczęła głośno płakać.
Ale Bóg usłyszał jęk chłopca i Anioł Boży zawołał na Hagar z nieba: «Cóż ci to, Hagar? Nie lękaj się, bo usłyszał Bóg jęk chłopca tam leżącego.
Wstań, podnieś chłopca i weź go za rękę, bo uczynię z niego wielki naród».
Po czym Bóg otworzył jej oczy i ujrzała studnię z wodą; a ona poszła, napełniła bukłak wodą i dała chłopcu pić.
Bóg był z chłopcem, a ten rósł. Mieszkał on na pustyni i stał się łucznikiem.

Księga Psalmów 34(33),7-8.10-11.12-13.

Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał,
i uwolnił od wszelkiego ucisku.
Anioł Pański otacza szańcem bogobojnych,
aby ich ocalić.

Bójcie się Pana wszyscy Jego święci,  
gdyż bogobojni nie zaznają biedy.
Bogacze zubożeli i zaznali głodu,
szukającym Pana niczego nie zabraknie.

Pójdźcie, synowie, posłuchajcie, co mówię;  
będę was uczył bojaźni Pańskiej.
Kim jest ten człowiek, co pożąda życia
i długich dni pragnie, by się nimi cieszyć?

Ewangelia wg św. Mateusza 8,28-34.

Gdy Jezus przybył na drugi brzeg do kraju Gadareńczyków, wyszli Mu naprzeciw z grobowców dwaj opętani, tak bardzo niebezpieczni, że nikt nie mógł przejść tamtą drogą.
Zaczęli krzyczeć: «Czego chcesz od nas, Jezusie, Synu Boży? Przyszedłeś tu przed czasem dręczyć nas?»
A opodal nich pasła się duża trzoda świń.
Złe duchy zaczęły Go prosić: «Jeżeli nas wyrzucasz, to poślij nas w tę trzodę świń».
Rzekł do nich: «Idźcie!» Wyszły więc i weszły w świnie. I naraz cała trzoda ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora i zginęła w wodach.
Pasterze zaś uciekli i przyszedłszy do miasta rozpowiedzieli wszystko, a także zdarzenie z opętanymi.
Wtedy całe miasto wyszło na spotkanie Jezusa; a gdy Go ujrzeli, prosili, żeby opuścił ich granice.

Św. Jan Chryzostom

Owego dnia Jezus Chrystus zstąpił zwycięsko w otchłań piekieł. Owego dnia „Skruszę miedziane podwoje i połamię żelazne zawory” jak mówi Izajasz (Iz 45,2). Zwróć uwagę na wyrażenia. Nie mówi „otworzyłem” miedziane podwoje ani ich nie zdjął, ale je „skruszył”. Dał nam do zrozumienia, że nie ma już więzienia, Jezus unicestwił ten pobyt więźniów. Więzienie bez drzwi i zamków nie może zatrzymać więźniów. Te podwoje, które Jezus skruszył, kto mógłby je przywrócić? Jaki człowiek mógłby założyć na nowo zamki?
Kiedy książęta tej ziemi uwalniają więźniów, zostawiają bramy i strażników więzień, aby pokazać, że uwolnieni mogą tam powrócić, oni lub inni. Chrystus tak nie robi. Skruszywszy miedziane podwoje, świadczy, że nie ma już niewoli ani śmierci.
Dlaczego „miedziane” podwoje? Bo śmierć była bezlitosna, nieugięta i twarda jak diament. Nigdy, przez wszystkie wieki przed Jezusem Chrystusem, żaden więzień nie mógł uciec od śmierci, aż do dnia, kiedy Władca nieba zstąpił do otchłani, aby uwolnić jej ofiary.